յն, որ «ամեն ինչը չէ ըստ պլանի ընթանում», հայտնի դարձավ արդեն ընտրությունների օրը։ ԿԸՀ–ն երկար ժամանակ հրաժարվում էր հրապարակել անգամ նախնական արդյունքներն, իսկ իշխող «Ենի Ազերբայջան» կուսակցությունն ընդհանրապես հետաձգեց ավանդական հաղթական տոնակատարությունները։
Իսկ երբ ադյունքներն, այնուամենայնիվ, հայտարարվեցին, շատերի մոտ մոլորվածության և տարակուսանքի զգացում առաջացավ, չէ՞ որ ստացվում էր, որ 125-ից 79 տեղերը (մոտ երկու երրորդը) կրկին բաժին էին ընկել հին պատգամավորներին, որոնք, իրենց իսկ որոշմամբ, «չէին համապատասխանում նախագահ Ալիևի բարեփոխումներին»։ Ուրեմն ինքնալուծարման իմաստը ո՞րն էր։
Ես իմ հոդվածում գրել էի, որ այս ընտրություններն անցնելու են նույն կերպ, ինչ նախորդներն, այսինքն՝ զեղծարարությունների արդեն մշակված սխեմայով։ Սակայն խոստովանեմ, չէի սպասում նման ցինիզմ որոշ ընտրական հանձնաժողովների կողմից։ Նրանք ոչ միայն կեղծում էին գործընթացն, այլ նաև երբեմն անում դա գրեթե ցուցադրաբար։ Ինչո՞ւ։
Իմ վարկածներից մեկը հետևյալն է․ տեղի գործադիր իշխանությունն, առանձին շրջանային ղեկավարները, որոնք վճռորոշ ազդեցություն ունեն ընտրական հանձնաժողովների աշխատանքի վրա, ոչ հրապարակավ սաբոտաժի են ենթարկել վերևից իջեցված հրահանգները։ Թե որն էր նրանց շահն, այլ հարց է։ Չի բացառվում, որ դա կարող էր լինել նյութական շահը, սակայն, ըստ ամենայնի, դա պարզապես ինքնապաշտպանական բնազդն էր։ Չէ՞ որ հին նմուշի չինովնիկի համար ավելի հեշտ է լեզու գտնել «իր նմանների», քան նոր, դեռևս անհասկանալի «ռեֆորմատորերի» հետ։
Այժմ երկրի ղեկավարությունը փորձում է կուպրի տակառը քաղցրացնել մի գդալ մեղրով և չեղարկել արդյունքները գոնե որոշ հեռավոր ընտրատարածքներում, որտեղ հաղթել էին, ըստ հասարակության արձագանքի, առավել անցանկալի թեկնածուները։
Մի քանի ընտրատարածքներում արդյունքների չեղարկումից ոչ մի լուրջ փոփոխություն չի լինելու։ Դա իմիջը շտկելու և միջազգային կազմակերպությունների, ինչպես նաև Մեծ Բրիտանիայի կառավարության կտրուկ քննադատությանը որևէ կերպ արձագանքելու փորձ է։ Խորհրդարան է անցնելու «ռեֆորմատորների» ևս մի քանի ներկայացուցիչ, և դրանով հարցը փակվելու է մինչև հաջորդ ընտրությունները։